Hospicjum Domowe w Rudzie Śl. działa od 1999 roku. Przez ponad 10 lat budowaliśmy struktury Hospicjum oraz tworzyliśmy domowe zespoły opieki hospicyjnej. Te wszystkie lata to czas wzrastania, ale i wycofywania się, czas spotykania prawdziwych przyjaciół i ludzi mniej przychylnych, czas pokonywania piętrzących się, często bezsensownych, barier i trudności. Ale co najważniejsze, był to czas, w którym mogliśmy pomagać ludziom potrzebującym.
Na miarę istniejących możliwości, a więc tego, co oferuje dziś medycyna paliatywna oraz tego, na co pozwoliły siły i serca wolontariuszy.

Hospicjum opieką domową objęło od początku swej działalności do 2011 roku ponad 1000 pacjentów w terminalnym okresie choroby nowotworowej. Liczba chorych będących pod opieką waha się od 20 do 40 osób miesięcznie. Wielu podopiecznych, ze względu na złe warunki mieszkaniowe lub samotność korzysta z pobytu w najbliższych hospicjach stacjonarnych w Chorzowie lub Katowicach. W ciągu tych 10 lat pomoc nieśliśmy nie tylko mieszkańcom Rudy Śląskiej, ale także chorym z ościennych miast, głównie Świętochłowic, Mikołowa i Bytomia.

Nasza historia:

• 7 września 1999 roku odbyło się zebranie założycielskie Stowarzyszenia Opieki Hospicyjnej i Paliatywnej im. św. Jana Pawła II w Rudzie Śląskiej
• 23 listopada 1999 odbyło się pierwsze zebranie członków stowarzyszenia, które przyjęło skróconą nazwę Hospicjum Domowe im. św. Jana Pawła II. Zebrani dokonali wyboru władz oraz nakreślili zakres działań stowarzyszenia na rok 2000. Prezesem Hospicjum została Irena Rocznik, zastępcą - Teresa Wróbel, sekretarzem - Danuta Jakubowska, członkami zarządu - Franciszek Bukal i Cecylia Gładysz. Akces wolontariusza Hospicjum podpisało 30 osób. Dzięki władzom miasta stowarzyszenie otrzymało swój pierwszy lokal (a raczej pokój), mieszczący się w budynku przy ulicy Markowej 20.

• Początki funkcjonowania Hospicjum nie były łatwe. Silna motywacja i samozaparcie wolontariuszy były niezbędne do pokonania szeregu barier administracyjnych, finansowych i mentalnych. Brak lekarza, tylko 2 pielęgniarki, konieczność przeszkolenia wolontariuszy,  zakup niezbędnego sprzętu medycznego i podstawowego wyposażenia,  a przy tym niewielkie środki finansowe z trudem pozyskiwane od sponsorów, nie załamał ducha hospicyjnego. Udawało się powoli przezwyciężać kolejne bariery i trudności.
• W listopadzie 2000 roku dotychczasową prezes Hospicjum zastąpiła Teresa Wróbel, która pełni tę funkcję do dziś.
• W czerwcu 2001 roku Hospicjum pozyskało dr n. med. Jacka Pietrzyka jako lekarza hospicyjnego. Jako lekarz wolontariusz niósł pomoc podopiecznym Hospicjum przez 7 lat, aż do dnia swojej śmierci. Doktor Jacek przegrał z chorobą nowotworową, ale mimo choroby, do końca swych dni, niósł pomoc chorym, będącym pod opieką Hospicjum.

• W styczniu 2002 roku w strukturze Hospicjum utworzono Poradnię Opieki Paliatywnej. Dzięki uruchomieniu poradni Hospicjum mogło wystąpić do Kasy Chorych o przyznanie środków finansowych na pokrycie części kosztów działalności. W strukturze Hospicjum Domowego obok Zespołu Domowej Opieki Hospicyjnej i Poradni Opieki Paliatywnej w 2002 roku utworzono także Poradnię dla Rodzin Osieroconych, której celem było wsparcie opieką psychologiczną i duchową członków rodzin zmarłych podopiecznych, niezbędną w obliczu traumatycznych przeżyć po stracie bliskiej osoby.
• Od stycznia 2002 roku siły lekarskie Hospicjum wzmacnia lek. med. Aleksandra Kołodziej
• Od września 2002 roku kapelanem Hospicjum zostaje ks. Ireneusz Pawlak - duchowy przewodnik dla podopiecznych Hospicjum oraz ich rodzin, przeżywających dramat odchodzenia i śmierci. Swą posługą kapłańską wspiera cały zespół hospicyjny.

• W roku 2004 siły lekarskie wzmacnia dr n. med. Joanna Zdrzałek. Pani doktor przez ponad dwa lata znajduje czas na bezinteresowną pomoc dla ludzi terminalnie chorych.
• Z końcem 2006 roku Hospicjum pozyskuje lek. med. Grzegorza Koniecznego. Doktor Grześ, jak go wszyscy nazywają z racji młodego wieku, pomaga podopiecznym Hospicjum do dziś.
• W kwietniu 2005 roku stowarzyszenie otrzymuje od władz miasta zniszczony budynek, należący kiedyś do pobliskiej huty. Remont budynku i jego adaptacja trwają pół roku. Dzięki pomocy wielu sponsorów udaje się remont zakończyć w listopadzie 2005 roku i wprowadzić do nowego budynku


• Dziś w rudzkim Hospicjum Domowym posługuje czterech lekarzy. Kierownikiem Poradni Opieki Paliatywnej jest lek. med. Róża Pietrzyk, a lekarzami hospicyjnymi są lek. med. Jadwiga Elias, lek. med. Jousef Abuzied oraz lek. med. Grzegorz Konieczny. Siły medyczne Hospicjum wspomagają pielęgniarki Teresa Wróbel, Barbara Skrobisz, Renata Tudruj i Joanna Lichota. Opiekę psychologiczną nad chorymi i ich rodzinami sprawuje psycholog kliniczny Sylwia Błach. Chorym posługuje także 15 wolontariuszy niemedycznych. Od stycznia 2008 roku dekretem biskupim kapelanem Hospicjum zostaje ks. Zbigniew Stelmach.

Każdy ma prawo do nadziei, że los go nie doświadczy chorobą terminalną, ale równocześnie ma też prawo wierzyć, że gdy los go nie oszczędzi, ludzie go nie opuszczą. (dr Jadwiga Pyszkowska)
Śmierć zbyt często jest dziś anonimowa. Symbolem tej anonimowości są białe szpitalne sale, parawan i samotność chorego.

Te symbole to oznaka ludzkiej bezradności wobec śmierci. A człowiek chce umierać w domu, w otoczeniu bliskich, z poczuciem, że nie został sam. Strach przed śmiercią i bezradność powodują, że w ostatnich dniach życia chorego rodzina z reguły odwozi go do szpitala.

Tu wycieńczonemu chorobą pacjentowi zwykle podłącza się kroplówkę, tlen, leki, zastrzyki wspomagające funkcje życiowe, co w efekcie staje się dla niego źródłem dodatkowego cierpienia. Dane pokazują, że aż 70% wszystkich przewlekle chorych trafia w końcówce życia na oddziały intensywnej terapii lub onkologii. I tam umiera. Najczęściej samotnie, jeszcze bardziej cierpiąc.

Medycyna stara się złagodzić cierpienia towarzyszące chorobie nowotworowej, ale nie może ich całkowicie usunąć. Cierpienia te najczęściej związane są z bólem, który prowadzi do powstania szeregu objawów towarzyszących, jak lęk, depresja, bezsenność, wyniszczenie, utrata zdolności do radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych. Hospicjum powstało z potrzeby, którą zrodziła wielka ludzka bezradność w obliczu choroby nowotworowej.

Opieka hospicyjna

Kiedy stajemy przed nieubłaganą koniecznością podjęcia walki z chorobą nowotworową, potrzebna jest nam wtedy pomocna dłoń, najdrobniejsza porada i wskazówka, ułatwiająca opiekę i ucząca właściwego postępowania.

• ocenę objawów choroby i podjęcie leczenia objawowego,
• wyjaśnianie choremu przyczyn występujących dolegliwości oraz możliwości postępowania,
• wyjaśnianie rodzinie metod leczenia objawowego, aby ta włączyła się do współpracy,
• indywidualizację leczenia i zapis programu leczenia na karcie informującej chorego i jego rodzinę,
• ocenę skuteczności leczenia i występowania nowych objawów w celu stałej rewizji postępowania.